เมื่อวายุเฮอร์ริเคนฟลอเรนซ์ริเริ่มคลี่คลายไปยังที่สาธารณะชายทะเลสิ่งของเธอ Patty Younts ก็กังวลใจคำถาม: มนุชที่เป็นโรคสมองเสื่อมควรไปที่ไหน?

ภัสดาของเธอ, Howard, อายุ 66 ปีต้องทนทุกข์ทรมานจากภาวะสมองเสื่อมเรียกหาว่าปฤษฎางค์การเยื่อหุ้มสมองเลือนซึ่งทำให้นกเขาได้รับความจำระยะสั้นและทำให้เขาจวนจะตาบอดบ้านของพวกเขาบนจับพาลีย์ในที่เซาท์แคโรไลนาซึ่งพวกเขาอาศัยอยู่มาจำเนียรกว่า 30 ชันษาตั้งอยู่ณเขตย้ายถิ่นบังคับการเข้าพักอาจหมายถึงการเปิดเผยตัวเองต่อลมแรงกับคลื่นวายุแต่งานทิ้งหมายถึงการปฏิบัติแห่งคุ้นเคยด้วยกันความรู้สึกสรรพสิ่งการรักษาความปลอดภัยที่ภัสดาของเธออาศัยสิงสู่

แพตกระแทก้ 65 มนุษย์ซึ่งเป็นเจ้าสำนักของภัสดาคนตรงนี้ก็ตัดสินใจนำพาเขาขึ้นที่พื้นแผ่นดินสูงกว่าพวกเขาใช้เวลาหนึ่งกลับคืนในโรงแรมในโคลัมเบีย (SมันสมองC. ) ก่อนที่หลบหนีเข้าไปฝั่งกรีนวิลล์Patty กล่าวว่าภัสดาของเธอผู้กำกับสนามกอล์ฟแห่งหนนี้ชินมีอารมณ์ดีด้วยกันสงบแต่ว่าแม้กระทั่งการกินของกินในร้านอาหารก็เครียด 14;วิสัยทัศน์ของนกเขาเลวร้ายยอมจนเปล่าสามารถเหลือบเห็นอาหารที่กินได้มาในขณะที่เขาปรับตัวแจกเป็นโฮเต็ลแห่งที่สองความวิตกกังวลและความเครียดสรรพสิ่งเขาตกเป็น 1C การล่มสลายสถานที่สมบูรณ์แบบ 1D;

เป็นครั้งแรกในการสมรสของพวกเขา 32 ปี Patty กล่าวว่าสวามีของเธอเริ่มประกอบด้วยความสงสัยเขาเริ่มสารภาพว่าขโมยอาหารและเขาขู่ว่าจะโทรควานตำรวจ

1C มันทำให้หัวใจฉันป่วนปั่นนั่นไม่ใช่เช่นนั้นเขา, 1D;เจ้าเอ็งกล่าว

ด้วยชาวอเมริกันแห่งหนเสียชีวิตพร้อมด้วยโรคสมองเสื่อมยิ่งกว่า 5 ล้านคน;ชุดสิ่งของโรคจุดหมายที่นำไปสู่การสูญเสียความจำความรู้ความประจักษ์แจ้งลดลงด้วยกันการเปลี่ยนแปลงบุคลิกลักษณะ 14;ภัยพิบัติทางธรรมชาติสามารถที่เห็นทีโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ว่าพวกเขาจะอพยพออกเจียรหรือไม่หยุดนิ่งพายุคงทำให้เกิดความป่วนปั่นงุนงงความวิตกกังวลและความหวาดระแวง

1C คนที่เป็นโรคสมองเสื่อมทำได้ดีตกขอบเมื่อสิงสู่ในสภาพแวดล้อมปกติด้วยกันกิจวัตรประจำวันตามธรรมดา 1D;Ruth Drew ผู้อำนวยการปีกข้อมูลกับบริการสนับสนุนสรรพสิ่ง Alzheimer19"s Association ซึ่งได้โพสต์ระเบียบสำหรับครอบครัวที่ประสบภัยหายนะ1C เมื่อมี 19 ความวุ่นวายด้วยกันความวุ่นวายอลหม่านยิ่งนักเมื่อมีคนวิ่งจากไปรอบ ๆ และกังวลที่อาจกระตุ้นพร่ำเพรื่อและสนับสนุนความวิตกกังวล 1D;เธอกล่าว

พอคนสถานที่เป็นโรคสมองเสื่อม 1C รู้กระวนกระวายเร่งรีบและขมีขมันบ่อยครั้งที่เขาทั้งหลายปิดเนื้อตัวลงพวกเขามีระยะเวลาที่เหนื่อยยากในงานร่วมมือกับดักบุคคล 1D;Drew กล่าวพวกเขาตอบสนองต่อความวิตกกังวลในหนทางต่างๆ 14;กันแสง, โต้เถียง, รบราฆ่าฟัน, เดินไม่ก็เดินเจียร

บนชายฝั่งทะเลทางใต้ของ North Carolina, Tina Paxton ปล้ำกับวิธีการหักห้ามความวิตกกังวลสรรพสิ่งแม่ของเธอบรรทัดจำเดิม 1C; Candy1D;มัวร์ชนมพรรษา 75 ปีสถานที่เป็นโรคสมองเสื่อมสรรพสิ่งหลอดเลือดไม่ต้องการออกจากคฤหาสน์ 40 ปีสุนัขที่เชื่อถือได้ไม่ก็ลูกแมว Destiny ของคุณแต่พายุถูกกำหนดให้ทำให้เกิดเมทินีถล่มเปล่าไกลจากกระท่อมแห่งหนพวกเขามีส่วนร่วมข้างนอก Calabash

Paxton, 55 ปีดำรงฐานะผู้ดูแล แต่เพียงลำพังของชนนีของคุณเธอบอกว่าเจ้าเอ็งไม่สามารถจ่ายค่าใช้จ่ายล่วงหน้าในงานออกจากเส้นทาง 19 พายุ;แก๊สโรงแรมคงจะตกงานและสูญเสียการงานที่ หุ้นส่วน จัดการสิ่งของเธอได้มา

เธอตรวจสอบย้ายที่อาศัยฉุกเฉินไปที่โรงเรียนมัธยมศึกษาในท้องที่ แต่ตกลงใจว่ากลุ่มชนจะทำเอาความกังวลใจสรรพสิ่งเธอแม่1C ทุกคนพูดเสียงก้อง 14 เสียง;มันจักเป็นฝันร้ายสำหรับเธอกับสำหรับฉัน 1D;แพกซ์ตันกล่าว

แต่คุณได้โหลดชนนีและหมาสามร่างกายของตัวเองให้กลายเป็น Kia Optima กะทัดรัดและมุ่งหน้าจากไปยังพระอุโบสถอิฐซึ่งห่างจากที่นั่นไปประมาณการ 10 ไมล์ซึ่งดำรงฐานะศิษยาภิบาลได้เชิญคนอีกครึ่งโหลมาอยู่พวกเขาใช้เวลาสองวันที่นั่นฟังมารุตที่ 1C ตรวจฟังเหมือนรถจักร 1D;วายุที่ล้มล้างรัฐ เตียงผู้ป่วย

ขณะเมื่อพวกเขาเข้าไปในอุโบสถประภาคารแห่งการสวดมนต์แขกมัวร์ผู้ซึ่งภาวะโรคสมองเสื่อมทำให้เกิดความสับสนหลงลืมกับภาพหลอนก็ย้อนถามว่าวายุกำลังก่อเกิดอะไรขึ้น

1C เธอเลอะเลือนไปแหวดวงตาของพายุเฮอริเคนก่นเป้าไปที่ฉัน 1D;แพกซ์ตันกล่าวทุกครั้งที่มีมนุษย์เตือนมัวร์จากความเป็นจริงที่ว่าเธอจักรู้สึกขยาดและดีฝ่ออีกครั้ง 1C เหมือนเดิมเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง 1D; Gary Joseph LeBlanc นักการศึกษาเกี่ยวพันภาวะโรคสมองเสื่อมในฟลอริดากล่าวว่านกเขาได้รับครั้นหลายชันษาที่ผ่านมาพายุเฮอริเคนอิมม่าขนมจากที่พักพิงขอความช่วยเหลือเนื่องจากมนุชที่เป็นโรคสมองเสื่อมกำลังประกอบด้วยอาการกลัวการต่อสู้การตะโกนและการกรีดโห่

1C พวกเขาทึ่มว่าจะจัดการกับดักคนเหล่านี้อย่างไร 1D;นกเขากล่าวว่า

ผู้ป่วยโรคสมองเสื่อมจำเป็นต้องครอบครองการสอดส่องด้วยความรอบคอบไม่เฉาะรอบเขาประเทือง1C ตามเวลาสถานที่คุณไปโรงพยาบาลพวกเขาจะห่วยกว่านี้โรงพยาบาลไม่ต้องการเขาทั้งหลายสิ่งแห่งหนพวกเขากำลังวังชาทำอยู่คือทำให้พวกนกเขาง่อนหมอน [15] ถ้าเป็นไปได้สมาชิกที่ครอบครัวก็น่าเก็บเก็บในที่พักพิง1C; พ้นไปอะไรในอาคาร แต่ความวิตกกังวล 1D;นกเขากล่าวว่า

เลอบกล่องใช้เวลา 20 ปีในการดูแลบุรพาจารย์ของนกเขาซึ่งเป็นโรคสมองเสื่อมเขากล่าวว่าเวลาที่เขากินเวลาโดยไม่มีอำนาจที่ปีพ. ศ. 2547 ณพายุเฮอร์ริเคนฟรานเซสคือว่า 1C ซึ่งเป็นเวลาแห่งยาวนานตกขอบในชีวิตของเราสามสิบวัน

1C พ่อสิ่งของฉันพึ่งจะได้รับโปกำเขายังคงยกขึ้นตู้เย็น, ไป, 18; ทำไมแสงที่ออก?ดิฉันต้องเยียวยาไฟตรงนั้น 19; 1D;ในขณะที่พละออกไปพ่อสิ่งของเขาจักไปเค้งนอนเอาแรง 10 นาทีกระจ่างว่าเลี่ยนร้อนเกินไปที่จะนอนหลับลงมาจากชั้นล่างต่อจากนั้นลืมชิ้นที่มีสิทธิ์เกิดขึ้นและทำซ้ำแนวทางนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

1C; เขาไม่รู้เรื่องว่าไฉนเขาจดไม่ถกทีวีมันเป็นความปั่นป่วน 1D;เลอบกล่องกล่าว1C นกเขากรีดร้องเขาตะโกนเขาบ้าเขาไม่ได้เข้าใจสิ่งเหตุเดิมขึ้น D;

LeBlanc กล่าวว่านกเขาพยายามอย่างดีที่สุดแห่งการรักษาความสงบเงียบ1C คุณ 19 ถือสิทธิ์สถานการณ์ทั้งผองในมือของคุณเมื่อคุณ 19 มีมนุษย์ที่มีภาวะสมองเสื่อม 1D;เขาว่าร้าย.1C พวกเขา 19 กำลังจะปลดปล่อยความรู้สึกของเธอ 14;ถ้าเจ้าเอ็งรู้สึกพ่ายแพ้พวกเขาก็รู้หงุดหงิดในที่มลรัฐนอร์ทแคโรไลนาเรือแพกซ์ตันกลับบ้านภายหลังที่ขับรถยุ่งเกี่ยวที่ชาร์จผ่านน้ำไหลเพราะไม่มีเส้นทางอื่นกับเธออย่าหวนกลับไปสถานที่โบสถ์กลับบ้านเขาทั้งหลายก็โล่งใจแห่งเห็นคฤหาสน์ของพวกเขารอดชีวิตขนมจากพายุสถานที่ไม่เสียหายมัวร์เดินเข้าไปข้างในพบลูกแมว 14;เสียแต่ว่าสำหรับมนุษย์ที่ประกอบด้วยภาวะสมองเสื่อมการฟื้นตัวจากภัยพิบัติทางธรรมชาติอาจจะใช้เวลาเพิ่มขึ้น LeBlanc กล่าว

1C ขนาดที่เราจักได้รับกลับมีอาทิตย์ใหม่สิ่งของการกเสี้ยมมาประจำ 2 1D;เขาหวนคิดเวลากับดักพ่อสรรพสิ่งเขา1C มันเป็นความก้าวหน้าช้าพยายามที่จะทำให้นกเขากลับเจียรที่งานประจำของเขา 1D;